“ต่อ ธนภพ” เผยเคยตกอยู่ในช่วงลำบากในชีวิตการแสดงจนเกือบถอดใจ

เป็นพระเอกหนุ่มมากความสามารถที่ถูกยกให้เป็นพระเอกมากฝีมือที่หลายคนยกนิ้วให้ สำหรับ “ต่อ ธนภพ” แต่ใครจะไปรู้ว่า “ต่อ” เองเคยตกอยู่ในช่วงที่ยากที่สุดในชีวิตการแสดง จนเกือบจะยอมถอยออกมา

“ผมเป็นคนรูทีนนะ หมายถึงว่าผมแค่กลัวเบื่อในบางเรื่อง แต่จริงๆ เป็นคนใช้ชีวิตเดิมๆ ไม่ได้ใช้ชีวิตอะไรใหม่ขนาดนั้น แล้วก็รู้สึกว่าเป็นคนหาความสุขจากอะไรเล็กๆ ไม่ได้หาจากอะไรใหญ่ๆ เคยมีช่วงหนึ่งที่รู้สึกว่างานที่ทำมันยาก ตอนช่วงประมาณก่อนช่วงอายุ 25 ปี มันคือก่อนที่ผมจะมาเล่น “หัวใจศิลา” เป็นช่วงที่ผมไม่สามารถขึ้นมาเล่นบทโตได้ ไม่มีใครเชื่อผมเลย แล้วก็ไม่มีใครเชื่อให้เล่นเด็กอีก ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เคว้งสุดแล้วดูไปทางไหนก็ไม่ได้ เช่น กลับไปชุดนักเรียนก็ไม่ได้ ขึ้นไปโตเลยก็ไม่รอด รอบตัวผมบอกว่าผมไม่น่าจะได้รับความเชื่อแน่ๆ ด้วยหน้าเราที่ไม่ยอมโตด้วยในตอนนั้น แต่หลังจากเล่นหัวใจศิลาแล้วก็ปลอดล็อกว่า “ผมโตแล้ว”

ซึ่งช่วงที่เคว้งผมไม่ได้รับงานปีนึง หลายคนอาจจะไม่รู้ ผมหายไปเลย หายไปแบบงงๆ ไม่มีงานแสดงเลย ไม่ใช่ว่าไม่รับนะ แต่เขาไม่รู้ว่าจะเอาผมไปทำอะไร ผมก็คิดว่าแล้วตัวเองจะทำอะไร มันเป็นช่วงวัยที่มันจะขยับจะเป็นช่วงนิดนึงไม่เกิน 2 ปีที่ต้องทน แล้วตอนนั้นก็ทน แต่ก็ไม่ถึงขั้นว่าไม่มีงานนะครับ มันก็จะมีงานที่รับไว้เพราะปกติผมรับงานข้ามปี แล้วก็มีงานนอกเข้ามา แค่เรื่องแสดงไม่รู้ว่าจะทำอะไร ตอนนั้นผมกลัวตกงาน เพิ่งเข้าใจว่าคนตกงานรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ จะไปยังไง จากที่เคยเห็นภาพมาทุกวันอยู่ๆไม่เห็นก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน หรือคนที่เคยต้องตื่นเช้ามืดออกจากบ้านไปกองทุกวัน อยู่ๆมันไม่ต้องไปมานานมาก ก็จะเคว้งๆ

ผมหาคำตอบด้วยการถามทางค่ายว่าเกิดอะไร บางครั้งผมก็รู้ว่าถามคำถามเดิมๆเขาก็ตอบเดิมๆ หมายถึงว่าบางครั้งก็เหมือนตอกย้ำตัวเอง แต่มันก็ได้ปล่อยบ้างถึงแม้มันจะเป็นการถามแบบเดิมแต่มันก็ดีกว่าเราเก็บไว้ ถ้าให้พูดตรงๆตอนนั้นคือรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไปต่อแล้ว ผมว่ายุคนี้ไม่เหมือนยุครุ่นพี่ที่จะมีคำว่า “ติดลมบน” ยุคนี้ผมว่ามันไม่มีแล้ว ทุกอย่างมันเร็วแล้ว มีเรื่องของโชคเข้ามาเกี่ยว ผมไม่ได้พูดว่าดวงนะ โปรเจ็กต์ที่เราประสบความสำเร็จได้คือเราโชคดี เราไม่มีทางเก่งที่สุด ผมทำงานจนถึงจุดนี้ไม่มีทาง อย่าเรียกว่าตัวเองเก่ง เพราะถ้าตัวเองยังเก่งขึ้นได้ แล้วทำไมยังเรียกตัวเองเก่งอยู่เลย เป็นไปได้ยังไง มันไม่จริง”

ตอนนั้นดึงตัวเองกลับมายังไง

“บท “พี่ยิม” ใน “ซีรีส์ Side by Side พี่น้องลูกขนไก่” เป็นการปลดล็อกรอบครั้งสำคัญเพราะว่าเป็นโปรเจ็กต์สุดท้ายที่ผมยังเล่นในช่วงตัวละครวัยรุ่น แล้วก็เป็นโปรเจ็กต์ที่ถามตัวเองครั้งสุดท้ายว่านี่ “นี่ยังเป็นที่ของเราอยู่ไหม” ช่วงปีที่ผมนอยด์ผมไปไล่ดู ผมไม่ค่อยเห็นคนที่เริ่มจากวัยรุ่นแล้วไปถึงนักแสดงโตเลย แล้วก็เริ่มรู้สึกคิดตามแล้วว่า อ๋อ! ถึงเวลาแล้ว เข้าใจที่พี่ๆเข้าพูดแล้ว แต่มันก็ยังมีความคิดเล็กๆว่าตัวเองดื้อขึ้นมาว่าในเมื่อไม่ค่อยมี แล้วทำไมเราไม่เป็นหนึ่งในคนที่ไม่ค่อยมีไม่ได้ แล้วก็ลองสู้อีกสักตั้ง ตอนนั้นก็คิดวนๆแต่ยังไม่แพลนอื่นขนาดนั้น ผมว่ามันชัดสุดที่เป็นคำตอบนะ ไม่ใช่ตอนที่ออนแอร์ด้วย มันชัดสุดตอนที่ผมรับ “รางวัลนาฏราช” ตัวแรกจากบท “พี่ยิม” แล้วเป็นไม่กี่เรื่องที่ไม่ได้มาจากช่องเป็น OTT แล้วมันก็บอกอะไรหลายๆอย่างว่าถ้าลองกล้าที่จะไปเจออะไรที่มากกว่าเดิมมากขึ้น

แล้วก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมลองเล่นหัวใจศิลา ตอนนั้นยอมรับว่าผมกังวลมาก เป็นเรื่องแรกที่ผมจะสลัดชุดนักเรียนและเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเจอ แล้วก็เล่นไม่เป็น ไม่เคยผ่านมา ไม่รู้ว่าจะเข้าได้ไหม ผมไม่เคยชัวร์กับอะไรเลย สิ่งที่ชัวร์คือเราจะเต็มที่ แต่เราไม่เคยรู้เลยว่าวันข้างหน้าเราจะเป็นยังไง แม้กระทั่งทำ “ใต้หล้า” เหมือนกัน ไม่มีใครบอกได้ เพราะสุดท้ายคนที่ตัดสินไม่ใช่เรา อย่างละครหัวใจศิลาก็ทำให้ผมปลดล็อกจากการใส่ชุดนักเรียนมาใส่สูท กระแสตอบรับทำให้ผมโล่งขึ้น ทำให้ผมรู้สึกว่าเรนจ์เรามันกว้างขึ้น มันอยู่ในจุดที่ว่าฟีดแบคคือเขาก็ไม่แน่ใจว่าหน้าผมมันโตพอไหม แต่นั่นเท่ากับบวกกับผมนะว่าอย่างนั้นผมกลับไปชุดนักเรียนได้นะ แล้วทุกวันนี้มันก็เป็นแบบนั้น เพราะละครใต้หล้าก็ใช้วิธีนั้นเป็นนักเรียนแล้วกลับขึ้นมาโต ผมก็พยายามใช้สิ่งนี้ให้มันคุ้มก่อนในช่วงที่มันยังได้อยู่ (หัวเราะ)”